Din eğitiminin araştırma konularından biri de İslâm eğitim klasikleridir. Bunlar doğrudan eğitimle ilgili klâsik eserler olduğu gibi, dolaylı olarak eğitimi konu edinen eserler de olabilir. Bu ikinci kategoride yer alanlardan önemli bir kısmı İslâm ahlâk felsefesi ile ilgilidir. Bu ve benzeri eserler, İslâm ahlâk eğitiminin teorisini anlamak, ayrıca bu teorinin aktüel değerini belirlemek bakımından üzerinde düşünebileceğimiz somut yaklaşımlar sunmaktadır. Söz konusu eserlerden biri de Nasîrüddin Tûsî’nin Ahlâk-ı Nâsırî adlı kitabıdır. Bu çalışmada, felsefî ahlâk geleneği içerisinde yer alan Ahlâk-ı Nâsırî adlı eserin, eğitim bakımından içerik analizi yapılmaya çalışılmıştır. Çalışmanın temel mevzuu, Tûsî’nin kitabının yazılış amacı olarak belirlediği “insanları terbiye süsüyle süslemek (tehzîbü’l-ahlâk)” ile alakalıdır. Tûsî, bu amacını gerçekleştirmek için kitabında nasıl bir içerik oluşturmuştur? İnsanların terbiye süsünden mahrum kalmalarını engellemek için eserinde nasıl bir yol izlemiştir? İşte bu eser, yukarıdaki suallere cevap aramaktadır. Bu arayışta insanın nötr bir pozisyonda doğduğu, onun iyiliğe olduğu kadar kötülüğe de temayülünün bulunduğu ve eğitimle ondaki iyiliğe olan temayülün mükemmelleştirilebileceği anlayışı hakim bir tema olarak görülmektedir.Tanıtım Metni
